Live from Hughenden Miss JJ

Lieve iedereen!

Ten eerste gecondoleerd voor Kees en Franka! Het is nooit leuk om zoiets te hren, en Canada is misschien een beetje ver weg om op de begrafenis te komen, of willen jullie toch gaan?

Mijn lieve vader was al zo goed geweest om tijdens ons telefoon gesprek aantekeningen te nemen en deze direkt op mijn site te zetten (papa bedankt!!:D), maar nu is het weer mijn beurt! Dus hier weer een verslagje van mijn laatste dagen in Tamworth tot nu!

De rest van de tijd in Tamworth was gevuld met veel van hetzelfde als de eerste paar dagen: gewoon lekker doen waar we zin in hebben! Lezen in het park, naar de bioscoop, smoothies drinken en omdat het weekend er weer was gingen we natuurlijk ook naar de pub om lekker gek te doen op de dnasvloer! En met gek bedoel ik ook echt gek! Helaas waren we een soort van vers vlees voor de dudes daarzo, iets wat niet echt leuk is aangezien het grootste gedeelte oud en lelijk was en ze ons maar niet met rust lieten. Hier hadden we iets op gevonden door 1 van de jongens uit het hostel mee te nemen en vervolgens te gaan dansen naast de uitsmijter! :D:D:D Al met al was het erg gezellig en hebben we lekker gelachen!
Maar aan al het goede komt een eind, zo ook aan onze tijd in Tamworth...

Zondag avond vertrok onze bus naar Brisbane. Het zou een lange nacht worden, want erg comfortabel is zo'n bus natuurlijk niet! Gelukkig viel het wel mee en konden we toch een soort van comfortabel liggen: met het hoofd tegen de ruit en de benen over het gangpad op de stoel die daar stond. Ik hoop dat jullie me kunnen volgen, maar het kwam er op neer dat we ieder drie stoelen in gebruik namen :D ;P!!!!! Gelukkig was het erg rustig dus niemand die last van ons had...
Eindelijk aangekomen in Brisbane zouden we eigenlijk opgehaald worden door Harry, een Duitse vriend van Charlotte. Deze moest alleen werken en aangezien hij op een uur rijden buiten Brisbane woonde konden we er niet zo maar even naar toe lopen. Na onze bagage gedumpt te hebben bij de balie van Greyhound, zijn we de stad in gegaan voor ontbijt en wat rondkijken in de stad! Daar zagen we ook een aboriginal winkel waar je gratis didgeridoo les kon krijgen (jippie!). Daar hadden we die dag geen tijd meer voor, maar dat zouden we nog doen!
Dinsdag gingen we met de trein weer de stad in en weer een beetje rongehangen en 's midags besloten we om onze haren te laten knippen, want voor ons beiden was het hoog tijd. Dat was duidelijk te merken aan de kapster die nogal misprijzend naar mijn haar keek en overenthousiast te werk ging. Eerlijk is eerlijk, het resultaat mag er zeker wezen! En volgens haar had ik meteen haar hele dag goedgemaakt door het verschil. Ik quote: "You looked awful when you came here, but now you look gorgeous! You just made my day!!" Nou dat geeft een mens weer een goed gevoel over zichzelf! :P
Woensdag, onze laatste dag, zouden we eindelijk onze didgeridoo les krijgen! Het eerste wat we deden was naar die winkel gaan om het op te eisen. Heel vriendelijk vroegen we aan het meisje achter de balie hoe we onze les konden krijgen. Meteen keek het meisje ons heel erg sip aan en begon zich te verontschuldigen. Wat was nou het geval? Het was sorrydag die dag, dat wil zeggen dat de overheid sorry zegt tegen de aboriginals van de gestolen generatie. De gestolen generatie is de generatie die door de overheid van hun ouders is weggehaald en naar school werd gestuurd al vanaf zeer jonge leeftijd. Het idee was om zo de aboriginals zich te laten aanpassen aan de moderne cultuur. Het probleem was alleen dat de aboriginals dit niet wilde. Vandag was de dag dat ze sorry zegden. Met andere woorden, de gene die de les zou geven was op de sorrydag, dus sorry! maar geen les. Verdorie! Dus de rest van de dag maar weer niks gedaan! Al heb ik wel een geweldig boek gekocht met alle werken van Jane Austen erin! Voor degene die het niet weten, ik ben een ongelooflijke fan van Jane Austen! en het kostte me maar 20 euro!:D

Donderdag was het vroeg op, want mijn vliegtuig naar Townsville zou vertrekkken! Alles is gelukkig helemaal goed gegaan, al was ik misschien wel erg vroeg op het vliegveld... Maar beter te vroeg dan te laat! Aangekomen in Townsville vond ik al snel onderdak in het hostel genaamd Reef Lodge. Dat was het hostel dat het dichtst bij de bus terminal lag zodat ik niet al te ver hoefde te lopen. Met een schuttelbus werd ik naar het hostel gebracht. Tussen haakjes het is echt heel erg warm en vooral benauwd daarzo, ik had moeite met gewoon ademen! Zoals papa al had geschreven sliep ik op een 6 persoons kamer met 5 andere jongens, de zevende hemel!! :P
Verder waren er veel andere jongens in het hostel en maar 3 andere meiden, van wat ik heb gezien! In Townsville heb ik niet veel gedaan. Ergens gegeten en wat in de hangmat gelegen.

De volgende ochtend vroeg op en naar de bus gestrompelt, want helaas koelt het niet af 's nachts en wordt het ook niet minder benauwd.. Maar alles ging goed :D. Met de bus reden we naar Charters Towers, hier maakte we onze eerste stop om mensen af te leveren en op te pikken. Na dat we dat gedaan hadden, ging de bus niet verder. Door de microfoon informeerde de chauffeur ons dat hij een telefoontje had gekregen van de baas dat we niet verder konden, want door overstromingen was de weg naar Mt Isa en dus ook Hughenden, afgesloten! Hij wachtte op nog een telefoontje om te horen of we daar bleven, of we terug zouden rijden of dat we het toch zouden proberen op een of andere manier. Na een hele tijd kreeg hij eindelijk een telefoontje. Iedereen van de bus keek ingespannen naar de chauffeur om te zien of we iets van zijn gezicht af konden lezen, helaas niet. Vol spanning wachtte we op het einde van het gesprek, maar hij nam de tijd voor hij eindelijk zei: "Looks like we are heading west!" Met als gevolg dat er een klein gejuich opsteeg aan de wachtende mensen!
De weg was inderdaad hier en daar overstroomd maar nks waar we niet gewoon door heen konden rijden! eindelijk aangekomen in Hughenden zouden we eerst de mensen droppen en dan zou de rest wat gaan eten bij de volgende stop even buiten Hughenden. Hij stopte voor de eerste keer, maar hij laadde mijn rugzak maar niet uit, dus ik vroeg aan de beste man of dit de stop was. Zijn antwoord was: nee, die komt zo. Waarop ik weer de bus in ging. Even later stopte hij weer, even buiten Hughenden en zei ons over een half uur terug te komen want we gingen eten! Ik vroeg hem waarom hij me dan niet bij de vorige stop had afgezet! Uiteindelijk bleek dat er een misverstand was want hij had gedacht dat ik de eet stop bedoelde! Gelukkig was hij zo goed om mij terug te rijden naar de stop in Hughenden en me daar te droppen! :D:D Eind goed al goed zou je denken, maar helaas was er daar niemand om mij op te halen! Geen Gentleman Jim (mijn baas). Gelukkig kwam er iemand naar mij toe en die vertelde mij dat ik naar Diana moest vragen in een of ander gebouw, zij zou mij verder helpen. Dat deed ik en zo kwam ik er achter dat er geen Jim te bekennen was omdat hij hier niet komen kon doordat de weg overstroomd was en hij dan vast zou komen te zitten in de modder. Het is namelijk 40 kilometer van zijn huis naar de hoofdingang over een zandweg! Gelukkig wisten zij wel raad! We halen er gewoon een helicopter bij! :D:D
Inderdaad een hele belevenis! Twee helicopters, 1 voor mij en 1 voor mijn bagage en wat boodschappen voor Jim! Het was echt supergaaf! Ik heb inderdaad door een regenbuitje gevlogen, niet omdat het moest maar omdat ik dat wel eens wilde zien! Howel er geen deuren zaten in de helicopter werd ik gelukkig niet nat! Toen ik aan de piloot vroeg of we nou zo langzaam gingen of dat het aan mij lag, zei hij dat ie me wel eens zou laten zien hoe hard we gingen! We gingen heel erg laag vliegen en inderdaad, toen kon ik zien hoe hard we vlogen!! Dat was erg hard.. :D:D Het blijkt dt ze deze helicopters ook gebruiken voor het bijeendrijven van het vee. Angezien het land van 1 boer erg veel is, die van Jim is zo'n 50.000 ha, gaat het veel sneller en wat overzichtelijker met een heli.

Na mijn kennismaking met Jim, een 70 jarige man met altzheimer, en Nadine een duitse backpacker en haar hond Cooper, voelde ik me helemaal thuis! We doen niet erg veel, al heb ik al wel 2 keer gereden op een paard. We moeten ons aanpassen aan Jims tempo en dat is niet erg hoog.. Gelukkig lijkt Jim me wel te mogen, wat een hele verbetering is op Bill ;) Ik heb vandaag op zijn 4wheeler gereden. Dat is een soort quad, maar dan met versnellingen! Ook mag ik gewoon in de ute rijden (met 4wheeldrive)! Moet eigenlijk wel aangezien Jim niet meer op de openbare weg mag rijden. Voor nu heb ik het in ieder geval erg naar mijn zin! Als jullie mij willen bellen, dan graag, want ik mis jullie best wel een beetje! Als het donker is kan ik toch niks meer doen, dus wees niet bang dat je stoort of iets dergelijks! Ik geloof dat ik alles wel zo'n beetje heb verteld, al heb ik misschien wat verhalen van het feesten in Tamworth weg gelaten... ;)

Heel veel liefs,
Miss JJ